تحول گفتمانی دو نهاد امارت و وزارت در منابع تیموری

دوره ی تیموری دوره ی تقابل دو نهاد امارت و وزارت است .در یک سو گفتمان وزارت محور به نمایندگی وزرا و طرفداران آن حضور داشته و در جبهه مقابل گفتمان امارت محور با محوریت امرا و حامیان خود هدایت گر جریان های سیاسی و اجتماعی عصر تیموری بوده اند. تا پیش از آن نمایندگان گفتمان وزارت محور با دو شاخص خرد ملک داری و هنرنویسندگی در معرفی این گفتمان موفق تر از نمایندگان گفتمان امارت محور عمل کرده اند. در منابع دوره ی اسلامی هرگاه از شاخص خرد ملک داری و هنر نویسندگی وزیران یاد شده، جنبه ی مثبت آن مدنظر قرار گرفته است. با روی کار آمدن تیموریان تحول گفتمانی در نهاد امارت و وزارت صورت گرفت، به گونه ای که حیطه ی محدود ه ی عملکرد نمایندگان گفتمان امارت -محور تنها به شاخص نظامی گری خلاصه نشد، بلکه نفوذ نمایندگان این گفتمان به حیطه ی شاخص خرد ملک داری و هنر نویسندگی نیز سرایت کرد. علاوه بر آن مجموعه ای از آثار خلق و نوشته شدند که انگاره هایشان در جهت حمایت از جریان گفتمان امارت محور پیش می رفت. رساله ی حاضر بر آن است تا ابزار زبانشناختی و مدل بازنمایی ون لیوون به این پرسش پاسخ دهد که علل اصلی تحول گفتمانی نهاد امارت و وزارت در منابع دوره ی تیموری چیست؟ بدین منظور متون منتخب دو دوره ی ابتدایی(تیمور و شاهرخ)و دوره ی پایانی(سلطان حسین بایقرا) باروش واکاوی مولفه های گفتمان مدار در متون دوره ی تیموری مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس در سطح تبیین به علل و عوامل آن توجه شده است.